نقشه و قلمرو

نقشه و قلمرو بزرگ‌ترین رمان اوئلبک است؛ رمانی که جمع‌بندی دنیاست و برآوردی عمیق از یک زندگی، هزارتویی متافیزیکی، رمانی کامل و سیاه و عجیب؛ رمانی که خود نویسنده معتقد است با قلمروهای روایی متفاوتش یکی از پیچیده‌ترین ساختارها را در بین متن‌هایش دارد. اوئلبک در نقشه و قلمرو با ترسیم دقیق پیشرفت اجتماعی یک هنرمند و گنجاندن خود در کتاب و برهم ‌زدن این حضور آرام می‌گیرد.

«نقشه و قلمرو» رمانی ا‌ست که می‌توان آن را منشأ شهرت و محبوبیت اوئلبک دانست، رمانی که پس از کسب جایزۀ گنکور، نویسنده‌اش را در مقام نویسنده‌ای صاحب‌سبک تثبیت کرد. اوئلبک بعد از «نقشه و قلمرو»، هرچه نوشته رنگ و بویی از درونمایه و مضمون و سبک این رمان را همراه داشته است. برانگیختگی اروتیک، خشونت، تضاد و تصادم طبقاتی و فوران احساسات جنون‌آمیز و البته پرده‌دری در تمام شئون! داستان «نقشه و قلمرو» با ماجرایی پر از شوخی و هجو پیرامون زندگی هنرمندی بورژوا، در حمله به سبک زندگی شخصیت‌هایش و منش رفتاری‌شان هیچ ابایی ندارد و آغازگر راهی‎ است که امروز در «سروتونین»، واپسین رمان منتشرشده‌اش، قابل‌مشاهده است: زوال جامعه و فروپاشی قریب‌الوقوع همۀ ساختارها.

کودکی اوئلبک و زندگی زناشویی‌اش نیز ناآرام بوده است. مادرش هیپی بوده و در جریان جنبش مۀ ۱۹۶۸ او را رها کرده و رفته است. اوئلبک نزد مادربزرگش بزرگ شده است. در کتاب‌هایش هم اغلب مادرها چهرۀ خوبی ندارند، برعکسِ مادربزرگ‌ها که همیشه مهربان و عاشق و مقدس‌اند. در رمان «نقشه و قلمرو» نیز مادربزرگِ ژد مارتن، شخصیت اصلی رمان، تصویرِ مادربزرگ خود اوئلبک است. 

در «نقشه و قلمرو» خبری از عریان‌نویسی‌های اوئلبک و نظریات جنجالی‌اش در مورد مذهب و اجتماع و سیاست نیست. عده‌ای از منتقدان فرانسوی می‌گویند اوئلبک این رمان را نوشته تا دلِ داوران گنکور را به دست بیاورد و برای همین خبری از توصیفات جنسی همیشگی‌اش نیست. اوئلبک جامعه‌شناس بزرگی است و زمانه‌اش را خوب می‌شناسد. او توانسته با شدت و حساسیت از دنیای ما پرده بردارد و نویسنده‌ای است که از موفقیت بین‌المللی در چنین ابعادی برخوردار شده و تاوان سختی نیز پرداخته است، چون همان‌گونه که همچون ستاره‌ای واقعی پرستیده می‌شود به همان اندازه هم مورد نفرت و تمسخر واقع شده است