هفت پیکر

حکیم "نظامی گنجوی" در "هفت پیکر" آمیزه ی بی نظیری از رنگ و نقش را ارائه می دهد و موازین حکمی را در کنار باورها، عقاید و جهان بینی رایج زمان خود و حتی دوره های قبل از خود، به خواننده نشان می دهد. او از راز و رمزهای مختلفی برای ارائه ی این مسائل استفاده می کند و این رموز شامل مواردی همچون اژدها و گنج، غاز و گنبد، دختر و عروس و بسیاری از دیگر موارد هستند که در عرفان و ادبیات از آن ها سخن به میان آمده است. او نه تنها از جهان بینی اعصار گذشته بهره می برد، بلکه خود نیز چیزی به آن می افزاید و آن را به شکل خلاقانه ای عرضه می کند. کلید این ارائه ی خلاقانه در واقع به شیوه ی پرداخت حکیم "نظامی" به مسائل برمی گردد و او در "هفت پیکر"، هنر منحصر به فردی از پرورش داستان و اعتلا بخشیدن به محتوا، با استفاده از ارائه ی شکیل آن در قالب قصه را از خود نشان می دهد.