افسانه ی سیزیف

آلبر کامو (Albert Camus)، با این اثر فلسفى دیدگاه خود را در مورد سرنوشت بشر، جهان و هستى ترسیم مى‌کند و به بررسى مضامین کلیدى مانند پوچى، خودکشى، عصیان و آزادى مى‌پردازد. از نظر کامو «تنها مسأله فلسفى جدى خودکشى است» ولى پذیرش و درک پوچى جهان به عصیان آدمى مى‌انجامد زیرا شور زندگى و انسان‌دوستى ما را به اعتراض مى‌خواند و نه به سوى تسلیم و مرگ. سیزیف با مورسو، شبهه قهرمان داستان «بیگانه» خویشاوند است، زیرا هر دوى آن‌ها عصیان خود را در برابر نامعقولى جهان و بى‌منطقى دائم جامعه‌ى (به ظاهر) انسانى ابراز مى‌کنند. سیزیف متوجه شده که دنیا عارى از معنا و لبریز از ستم و درد است، امّا او به ظلم حاکم بر جهان گردن نمى‌نهد و هرگز از پاى نمى‌نشیند. آرى، سیزیف یک شورشى است و به مانند کامو «اهل نبرد» است و پیوسته تمامى نیروى خود را براى تغییر این جهان نا به سامان و پوچ به کار مى‌گیرد، زیرا زندگى کردن نه‌تنها کام‌جویى بلکه مبارزه با «ضخامت» بیهودگى، آشفتگى و ستمگرى موجود مى‌باشد. کامو که این هستى خاکى را یگانه حقیقت مى‌انگارد معتقد است که در جهان کنونى تنها انسان اهمیت و معنا دارد و رسالت آدمى چیزى جز ساختن نظمى انسانى نمى‌باشد. درواقع، تداوم نبرد و شورش فرد «غریب» براى خوشبختى است و افسانه تلخ سیزیف حاوى مضمون مهم شکوفایى حیات و زندگى است. به عبارتى دیگر، سیزیف، زیبایى و لذت این دنیاى خاکى را نیز مى‌جوید و با سماجت و پشتکار بهشت و جهنم خود را بر روى همین کره زمین مى‌طلبد.