شاد بودن کافی نیست

سرسختانه تلاش می‌کنیم شاد باشیم. در محیط کارمان، انرژی مثبت و حسی خوب را به همکارانمان منتقل می‌کنیم. به غریبه‌ها لبخند می‌زنیم، دائماً از احوال عزیزانمان جویا می‌شویم، اما درنهایت، در انتهای روز و در خلوت‌مان احساس تهی بودن می‌کنیم. چرا چنین است؟ مارک منسون در اثر تازه‌ی خود به ما پاسخ می‌گوید.

ما انسان‌ها به‌شکلی باورنکردنی به دنبال شادی هستیم. ما چنان برای شاد بودن تلاش می‌کنیم که گویی شادی امری‌ است قابل‌دستیابی. انبوه کتاب‌های خودسازی و مربی‌ها و سخنرانان موفقیت خود گواهی بر این واقعیت هستند که ما مدام به سوی این امر سوق داده می‌شویم که برای شاد بودن تلاش کنیم. مارک منسون (Mark Manson)، نویسنده‌ی صاحب‌نام و پرفروش حوزه‌ی خودیاری در کتاب شاد بودن کافی نیست (Happiness Is Not Enough) موضوع مهمی را مطرح می‌کند: آیا برای رسیدن به موفقیت و احساس به‌زیستی در زندگی، شاد بودن کفایت می‌کند؟

به عقیده‌ی مارک منسون، مادامی که احساسات خود را نشناسیم، با آن‌ها مواجه نشویم، شیوه‌ی صحیح ابرازشان را فرا نگیریم و خود را پشت نقابی ساختگی از شادی و مثبت‌اندیشی پنهان سازیم، هیچ‌گاه طعم خوشبختی را نخواهیم چشید. ممکن است شاد، مشوق، مثبت‌اندیش و باانگیزه به نظر بیاییم، اما تا زمانی که نتوانیم با احساسات واقعی‌مان مواجه شویم، در رنج و اندوه باقی خواهیم ماند.

در کتاب شاد بودن کافی نیست یاد می‌گیریم که «احساسات» چه ماهیتی دارند و چطور باید آن‌ها را شناخت. می‌آموزیم اگر آن همکار عجوزه‌مان ایده‌ی فوق‌العاده‌ی ما را به نام خودش کرد و ترفیع گرفت، چطور با احساس‌ خشم و ناعدالتی‌مان روبه‌رو شویم. پس از مطالعه‌ی این کتاب قادر می‌شویم تا خشم پنهان و البته، احساسات متناقضی را که نسبت به عزیزانمان داریم به شیوه‌ای که کمترین آسیب را به همراه داشته باشد، ابراز کنیم. مارک منسون به‌هیچ‌روی ادعا نمی‌کند که قرار است به ما شیوه‌ی کنترل احساس‌هایمان را آموزش بدهد؛ که، زندگی به معنای کنترل کردن احساسات نیست و چه بخواهیم چه نخواهیم، احساسات راه‌شان را به زندگی‌مان پیدا می‌کنند. بلکه او در کتاب شاد بودن کافی نیست قدم‌به‌قدم همراه‌مان است تا حس‌های‌مان را هدایت کنیم و تا حد امکان، از آسیب زدن به خود و دیگران جلوگیری کنیم. به عبارتی، با تکنیک‌هایی که در این اثر بیان می‌شوند می‌توانیم احساسات و موقعیتی را که در آن قرار گرفته‌‌ایم، مطابق یکدیگر کنیم. چراکه در غیر این صورت، چنان با طغیان احساسات مواجه می‌شویم که گویی به هیچ طریق قادر نخواهیم بود از عواقب آن جان سالم به در ببریم.