کتاب تئاتر و همزادش

 این اثر که مانیفست هایی سه گانه در مورد تئاتر ارائه می دهد، به بسیاری از ارزشمندترین باورهای مربوط به تئاتر و فرهنگ غرب، پرخاشگرانه می تازد. در نظر آرتو، همزاد تئاتر، چیزی شبیه مقوله ی «سایه» در اندیشه ی یونگ است: عنصری ناشناخته و ناخودآگاه که آن را کامل می کند اما در بسیاری از جهات، نقطه ی مقابل آن است. آرتو، خود زبان را یکی از اصلی ترین مقصرین فرهنگی برمی شمرد و حمله های او به زبان، گاهی اوقات شکل عجیب و منحصربه فردی به نوشته هایش می دهد. تلاش های او برای بازگردانی اهمیت به تجربه ی تئاتر، نقشی بنیادین در سرزندگی و بقای این هنر داشته و پافشاری او در تجربه ی حسی درام در مقابله با ادبیات، همچنان فراخوان اصلی برای خلق تئاتر آوانگارد به حساب می آید.

در این کتاب، جنبه ‌های مهم مسائلی که با چرخش پست ‌دراماتیک در تئاتر، در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، طرح شده‌اند به بحث گذاشته می ‌شوند: جایگاه مخاطب و اسلوب ‌های تماشاگری در تئاتر پست ‌دراماتیک؛ دعاوی سیاسی تئاتر پست ‌دراماتیک؛ رابطه‌ی جاری و مداوم تئاتر پست ‌دراماتیک با سنت دراماتیک؛ ویژگی ‌های دیالکتیکی تئاتر پست‌ دراماتیک، و یا پرهیزش از دیالکتیک؛ مسائل مربوط به بازنمود و امر واقعی در تئاتر؛ نقش بدن ‌ها، ادراک، ظاهر و تئاتریکالیته در تئاتر پست ‌دراماتیک؛ و نیز سوبژکتیویته و عاملیت در تئاتر و اجرای پست ‌دراماتیک.